Af(breken) op(ruimen) in(pakken), Uitgeverij Wereldbibliotheek, Amsterdam, 2020, 72 blz. [gedichten]

Als mensen om je heen oud worden of wegvallen, begin je noodgedwongen aan de moeizame zoektocht naar aanvaarding. De zee biedt in de gedichten van Peter van Lier daarvoor de juiste beelden aan. De zee geeft en de zee neemt. Maar bij Van Lier weet het kind de zee ook gevuld 'met allemaal visjes' en ziet een grootmoeder de zandbank bij eb die 'keurig droog' is. Af(breken) op(ruimen) in(pakken) biedt de lezer inzicht in het onbevattelijke van het leven in al zijn veelkleurigheid en het onvermijdelijke verlies.

[Verkrijgbaar in de boekhandel of via uitgeverij Wereldbibliotheek]

Over deze bundel schreven: Mario Molegraaf, Alfred Schaffer, Hettie Marzak, Piet Windhorst,  Louis Smit en Jeroen van den Heuvel.

____

Twee gedichten uit Af(breken) op(ruimen) in(pakken):

[4]


Het kwispelen van een staart
kondigt aan:

   de eerste wolk,

en als die na een blaf gevolgd wordt door een
tweede, richten alle ogen (behalve van de meeuwen) zich opwaarts;
                                                                                                        bij

   de eerste donderslag

is het tijd voor actie, speels doch educatief gecombineerd met
een kleine overhoring voor de toets van morgen. Ma begint, kind
                                                                                           vult aan:

   'Om(kleden),
                                                                           af(breken),
                                           op(ruimen).
                 in(pakken),

inderdaad, het duinpad (op), goed, en dan het traptreden tellen,
ja?' Het autosleutels (zoeken) van pa komt er vervolgens nog bij
                                                                                   en een vloek

(van ma), tot achter snel beslaande ruiten het zwijgen aanbreekt
van eenieder die - op zijn natst - toezag hoe twee

visjes?! opmerkelijk kwiek de boulevard

verlieten.


___


AANHOUDEND


Hoe we naar de planeten keken en naar de maan, door
                                                                                       jouw
zelfgemaakte
telescoop -

maar in het ziekenhuisbed kreeg het licht van

zelfs de melkweg, de
poolster en

                   een sterrengroep waarvan ik de naam ben vergeten die
jij zo goed kende, in de nacht die buitendijks
minstens

veertig hazen

tot

wanhoop
dreef, telkens opnieuw

                                             geen woord

                                                                                   meer

                       uit je.

_____

Een ander gedicht uit deze bundel is te lezen op Neerlandistiek.nl