Minym ferweech / Minieme gebaren, Afûk, Leeuwarden, 2022, 124 blz. [gedichten, tweetalig]

Peter van Lier schrijft in het Nederlands, maar woont en werkt al zeventien jaar in Friesland. Stilaan voelt hij zich een Friese dichter, vanzelfsprekend niet omdat hij er geboren is of omdat hij de Friese taal spreekt of schrijft, maar omdat het landschap waardoor hij omgeven is steeds meer zijn poëzie beïnvloedt, en niet alleen inhoudelijk. De uitgestrektheid en de leegte van het Friese platteland weerspiegelen zich in toenemende mate in de vorm van zijn gedichten, waarin regelafbrekingen en witregels zo opvallend aanwezig zijn. In deze tweetalige bundel heeft de dichter een representatieve keuze gemaakt uit zeven van zijn bundels. Elske Schotanus vertaalde de gedichten in het Fries.


[Verkrijgbaar in de boekhandel of via uitgeverij Afûk]

Over deze bundel schreven: Jurjen K. van der Hoek en Maurice Broere en Arjan Hut.

___

Twee gedichten uit Minym ferweech / Minieme gebaren:


Van die avonden,


met huisdieren,
met

kinderen ook,
aanvankelijk, in achtertuinen gezeten, wat 
keuvelend, wat aaiend, natuurlijk drinkend, en zuchtend,
zo nu en dan,

met die muggen,

totdat men maar naar bed gaat zonder daartoe nu werkelijk 
besloten te hebben - 
van die avonden

waarop men - vreemd voldaan - op wat voor wijze dan ook
echt beseft wat zomer is.




Fan dy jûnen,  


mei húsdieren,
mei

bern ek,
yn it earstoan, sittend yn achtertunen, wat
keuveljend, wat aaiend, drinkend fansels, en suchtsjend,
sa út en troch,

mei dy neven,

oant men mar op bêd giet sûnder dêr no werklik ta
besletten te hawwen -
fan dy jûnen 

dat men  - nuver foldien - op hokker wize dan ek
echt beseft wat simmer is. 


___


- Naar  buiten?


- Met dit weer?
- Bezie altijd eerst

de lucht. Wie intuïtie weet te
                                              koppelen aan precisie

en er nog steeds uitziet als de jongen die
ervoor gemaakt leek om
                                        
                                     veel te turen en uit te
                                     waaien (niet uit sociaal onvermogen)
                                                                    wordt weerman,

zegt Piet, en:


- Ben niet bang om je
bluffend

in de wereld te plaatsen om te wennen aan
                                                                  de verwensingen die
                                                                  gaan komen,

Dan Marco,
                 voor Marco is de weersvoorspelling van morgen de
                 ideale aanleiding voor ruimhartigheid die

aan het einde van het
                                  nieuws nog even professioneel wordt
                                                                         uitgesteld.




- Nei bûten?


- Mei dit waar?
- Skôgje altyd earst

de loft. Wa't yntuysje wit te
                                           keppeljen oan krektens

en der noch hieltyd útsjocht as de jonge dy't
derfoar makke like om

                                   in soad te dikerjen en út te
                                   waaien (net út sosjaal ûnfermogen)
                                                                wurdt waarman,

seit Pyt, en


- Wês net bang om dy
swetsend

yn 'e wrâld te setten om te wennen oan
                                                            de ferwinskingen dy't
                                                            komme sille.

Dan Marco,
                  foar Marco is de waarfoarspelling fan moarn de
                  ideale oanlieding foar romhertigens dy't

oan 'e ein fan it
                        nijs noch in momint profesjoneel
                                                    útsteld wurdt.